Od zawsze kochałam zwierzęta. Począwszy od osiedlowych kotów po chrabąszcze. A najbardziej lubiłam psy. Bałkan, czyli długowłosy owczarek niemiecki był członkiem naszej rodziny jeszcze zanim ja pojawiłam się na świecie. Cieszę się, że wychowywałam się z psem. Tak jak i z kotami, gryzoniami i innymi zwierzętami. Wszyscy w domu je lubili, dlatego i ja je pokochałam. Kiedy stanęłam przed wyborem studiów i ścieżki kariery nie miałam wątpliwości, że zwierzęta i psychologia to moje tematy. Co ciekawe, uczelnia którą wybrałam ruszyła z tym kierunkiem właśnie wtedy, kiedy miałam zacząć studiować, a co jeszcze ciekawsze, w nowej filii, którą otworzyli tuż obok mojego domu. Chyba tak miało być. Szybko, bo już na studiach zaczęłam pracować jako behawiorystka. Chciałam jak najszybciej przełożyć wiedzę teoretyczną ze studiów na praktykę i zdobywać pierwsze doświadczenia w mojej wymarzonej pracy. Szczególnie podobała mi się wizja pracy indywidualnej i rozwiązywanie złożonych problemów behawioralnych psów. Coś jak w programach Victorii Stilwell i Cesara Millana. Kojarzycie? Kiedyś były dość popularne. Jak wielkim zaskoczeniem było dla mnie odkrycie, że jest to przede wszystkim praca z ludźmi, a nie z psami! A najtrudniejsze okazało się nie tyle zmienianie zachowań psów, co ich właścicieli. Sami nieraz mówili, że traktują nasze spotkania jak własną terapię! Na wierzch wychodziły negatywne przekonania, brak pewności siebie, brak asertywności, brak samoświadomości, problemy w komunikacji i inne. To co zaskoczyło mnie jeszcze bardziej, to odkrycie, że w większości przypadków to właśnie moi klienci sami nieświadomie “wyszkolili” swoje psy, aby zachowywały się w ten niepożądany sposób. Finalnie szkolenie psów sprawiło, że zafascynowałam się psychologią ludzi. Widząc jak ogromny wpływ mają postawy moich klientów na ich życie i otoczenie zaczęłam przyglądać się też sobie. A miałam czemu, oj miałam..